Mwangaza wa baridi wa mwezi ulikuwa unapenya kwenye madirisha ya chumba cha Adrian. Usiku huu ulikuwa mzito, kimya, na wenye kumbukumbu zilizomuumiza moyo wake. Miaka miwili ilikuwa imepita tangu kifo cha Amina, mpenzi wake wa dhati, lakini maumivu yake yalikuwa bado mabichi kama jana.
Hakukuwa na siku aliyopita bila kusikia sauti ya Amina akimuita kichwani mwake, au bila kuhisi uwepo wake kwenye upepo wa usiku. Alikuwa amekubali kuwa alimpoteza, lakini usiku huu ulikuwa tofauti.
Adrian alipata ujumbe kwenye simu yake – namba isiyojulikana. Maneno yalikuwa machache: "Ukumbuke ahadi yetu. Usiku wa mwisho haukuwa mwisho wa hadithi yetu." Alitetemeka, hakuweza kuelewa maana yake. Je, ni mchezo wa akili au kweli kulikuwa na jambo zaidi ya alichojua?
Akivutwa na msukumo wa ndani, alifuata alama zilizomwongoza hadi mahali walipopenda kwenda yeye na Amina—daraja lililokuwa limejaa taa za joto usiku wa manane. Moyoni mwake, hakuamini macho yake alipomuona msichana aliyefanana kabisa na Amina, akiwa amesimama kando ya mto, macho yake yakiangaza huzuni na matumaini.
"Ulisema hutaniacha…" sauti iliyojaa mchanganyiko wa maumivu na furaha ilitoka midomoni mwa Adrian. Msichana huyo aligeuka, machozi yakibubujika.
"Sikuwahi kuondoka, Adrian. Nilikuwa mahali ambapo singeweza kurudi. Lakini sasa... nipo hapa."
Mwanga wa alfajiri ulianza kuchomoza, ukifuta giza lililokuwa limemfunika Adrian kwa miaka miwili. Moyoni mwake, alihisi kuwa kila kilichotokea kilikuwa na sababu, na hii ilikuwa mwanzo wa safari mpya....... Itaendelea
0 Comments